Sinds 2013 woon en werk ik, Jorien Fodor-de Ruiter, in Beregowo, Oekraïne.  De eerste 6 jaar heb ik in het ziekenhuis van Beregowo gewerkt. Daar heb ik gezorgd voor baby’s en jonge kinderen die ziek zijn of een handicap hebben en voor kinderen waarvan de thuissituatie te slecht is om gezond en veilig op te groeien.

In 2019 is het ziekenhuiswerk helaas gestopt en dus moest ik op zoek naar andere werkzaamheden.  Op dit moment stel ik voedselpakketten samen en bezorg deze bij de armste mensen in mijn omgeving die heel goed iets extra’s kunnen gebruiken. Zij zijn erg blij met deze pakketten en met mijn bezoek.

Sinds juni 2021 ben ik ook werkzaam voor de stichting ‘Nefelejcs’ (Vergeet mij niet) in Mezővári. Dit centrum is ontstaan vanuit een initiatief van de
protestantse kerk in Transkarpatië en tot stand gekomen met hulp uit diverse landen.
In dit revalidatiecentrum  worden diverse therapieën gegeven aan kinderen met een beperking om hen zoveel mogelijk te laten ontwikkelen en groeien in de mogelijkheden die zij hebben. Ook wordt er ondersteuning geboden bij gezinnen thuis.
Hier help ik met het bereiden van de maaltijden voor de kinderen en begeleid de kinderen tijdens de maaltijd. Verder ondersteun ik de pedagogisch medewerkers en bied ik  een helpende hand waar nodig. Ik hoop dat deze taken in de toekomst uitgebreid gaan worden.

In april 2020 ben ik getrouwd met Sanyi Fodor. Hij heeft zijn eigen werkzaamheden voor de stichting Oost Europa Zending. Maar we werken ook vaak samen in de projecten waar ik mee bezig ben.

In 2009 ben ik al een keer naar Oekraïne geweest en heb daar toen twee weken gewerkt in een internaat. Daar heb ik ook andere projecten bezocht waaronder de babyafdeling in het ziekenhuis in Beregowo.

Terug in Nederland, heb ik dit eigenlijk nooit los kunnen laten. De situatie die ik daar heb gezien, was voor mijn gevoel  onaanvaardbaar. Hier in Nederland werk te ik als kraamverzorgster bij veel gelukkige gezinnen met baby’s die het heel goed hebben. De kinderen in het ziekenhuis daar hebben niets en hun vooruitzichten zijn slecht. Hoe kan dat?

In de jaren daarna ben ik steeds meer gaan nadenken over Gods bedoeling met mijn leven. Het werd mij steeds duidelijker dat ik terug wilde naar Oekraïne om te gaan werken op de babyafdeling van een ziekenhuis. Door positieve gesprekken met anderen werden mijn verlangens bevestigd en heb ik de keus gemaakt om te gaan. In juli 2012 heb ik een sollicitatiegesprek gehad met Children’s Relief, een organisatie die werkzaam is in  Oekraïne. Van hen heb ik groen licht gekregen

In het ziekenhuis heb ik ruim 6 jaar gewerkt met baby’s die ziek zijn en/of waarvan de thuissituatie te slecht is om gezond en veilig op te groeien. Als een kind in het ziekenhuis heeft gelegen, is de overheid tot aan de eerste verjaardag verantwoordelijk voor het kind. Dat kan een reden zijn waarom een kind erg lang in het ziekenhuis moet blijven. Dit lijkt goed maar ook de zorg in het ziekenhuis is onvoldoende. De kinderen in het ziekenhuis worden weinig tot niet gestimuleerd in hun ontwikkeling. Ze worden bijvoorbeeld tijdens het voeden niet uit hun bedjes gehaald maar de fles wordt in hun bedje gelegd. Ze krijgen onvoldoende voedingsstoffen binnen en liggen te lang in een natte luier. Ik hielp mee met de verzorging van de kinderen en stimuleerde ze in hun ontwikkeling door ze veel liefde en aandacht te geven.

Daarnaast heb ik in de afgelopen jaren een goede relatie opgebouwd met het Oekraïense personeel. Ik heb met hen samengewerkt en samen gezocht naar mogelijkheden om de situatie van de kinderen te verbeteren. Verder werkte ik mee aan andere dingen die nodig waren in het ziekenhuis zoals werken in de storage, het schilderen van de bedjes en het verzamelen van benodigde spullen.

Door de jaren heen heb ik steeds meer mensen leren kennen en kwam ik meer in contact met de plaatselijke bevolking. Als je relaties aangaat  ga je ontdekken wat er werkelijk speelt in het leven van mensen en kun je niet op afstand blijven.  De nood is op allerlei gebieden groot en dat raakt me elke keer weer opnieuw. In mijn werk ben ik steeds op zoek naar mogelijkheden om  ouders en kinderen te ondersteunen. Ik hoop en bid dat ze hierdoor ook de liefde van Jezus mogen ontdekken.